Rozdział 14

<Fran>

Pędziliśmy do mojego domu. Leon wlókł się za nami powolnie. Chyba nie był zadowolony, że jego randka z Violą nie wypaliła. My za to chichrałyśmy się i Viola opowiadała mi o kolejnych parach:

- Cami i Broduey siedzą w kinie. Fran i Marco zaraz będą parą. Maxi i Naty.... ciekawe co robią?

- Pewnie leżą na szpitalnym łóżku i się całują- zachichotałyśmy.

- A Violetta i Leon idą ulicą. Leon wygląda jakby chciał mnie pobić, ponieważ z naszej randki nic nie wyszło- zaczęłyśmy się śmiać jeszcze bardziej, A Leon gilgotał nas.

- Dobra. Koniec zabawy- jaki masz plan, o pani?

- Żadnego. Po prostu ja wiem, że będzie idealnie.

- Dobra mądralo. Jeśli jesteś tak tego pewna, to ubiór też na pewno zaplanowałaś, hę?

<Maxi>

Nie chcieliśmy przestawać. Jednak ktoś zapukał drzwi, więc wypadało otworzyć. Delikatnie oderwaliśmy się od siebie. Patrzyliśmy sobie w oczy. Ta długa chwila była dla nas wyjątkowa.

W końcu wstałem. Podszedłem do drzwi i otworzyłem je. Stała tam Ludmiła! Osoba, która myślała tylko o sobie. Ta która dla wszystkich była wredna. Uważała się za „Ludmiłę Cyberst@r”.

- Przepraszam, że przeszkadzam, ale mogłabym porozmawiać z Natalią?

- Yyyy.... no, no tak, jasne. To ja na chwilę wyjdę tak?- podszedłem do Naty i pocałowałem ją w rękę- pa słoneczko- wyszeptałem. Uśmiechnęliśmy się do siebie. Wyszedłem i zostawiłem je same.

<Ludmiła>

Poczułam się niezręcznie. Czułam, że im przeszkodziłam. Jednak musiałam tu przyjść.

- Naty...chciałam...

- Tak?

- Prze...prze...prze...przeprosić. Ten wypadek... to nie ja...

zaczęłam płakać.

- Nie płacz już Ludmi. Nic takiego się nie stało.

- Jak to nie? Przecież najpierw nie dawałam Ci spokoju. A później wypadek...

- Już dawno Ci wybaczyłam. Nie lubię tego, jasne?

- Naprawdę?

- Naprawdę. Jak chcesz możemy się dalej przyjaźnić. Tylko musisz się zmienić. Tak samo jak ja.

- Ale oni mnie nie przyjmą. Nienawidzą mnie.

- My nie skreślamy żadnych ludzi.

- Nawet mnie?

- Nawet Ciebie.

- Dziękuję Naty, dziękuję!

Wszystko wreszcie się wyjaśniło.

<Marco>

Czekałem na Fran. Rodzice poszli do kina. Ja miałem ją zabrać do restauracji. Nagle zadzwonił dzwonek do drzwi. Wyglądała prześlicznie. Dałem jej kwiaty i zaprowadziłem do pokoju. Siadła na krześle. Przesłuchanie się zaczęło. Zacząłem grać i śpiewać: Te esperare.

Po chwili skończyłem.

- To było cudowne Marco.

- Dzięki.

- Tylko pytanie: dlaczego wybrałeś akurat tą piosenkę?

- Chciałem Ci po prostu zaśpiewać co czuję.

- Su...super. A tak w ogóle to zdałeś.

- Świetnie! W takim razie uczcijmy to jakoś: zabieram Cię do restauracji madame .

- Cudownie.

Gdy dotarliśmy na miejsce, okazało się, że nasz stolik był zajęty. Po chwili usłyszałem:

- Halo! Tutaj kochani!

To byli moi rodzice. Musieliśmy się do nich dosiąść. Na początku było OK. Moi rodzice rozmawiali sobie spokojnie z Francescą. Niestety gdy skończyły się im tematy mój kochany tata zaczął opowiadać o moim dzieciństwie. Fran prawie płakała ze śmiechu. Marzyłem o rychłej śmierci. Byłem pewien, że po wesolutkich historyjkach mojego kochanego papy Francesca ucieknie ode mnie i znajdzie sobie normalnego chłopaka.

<Maxi>

Dziewczyny rozmawiały już z 20 minut. Znudziło mi się siedzenie na korytarzu i czekanie, aż łaskawie skończą rozmowę, więc po prostu zapukałem i wszedłem do środku. One zaśmiewały się w najlepsze.

- Mogę wejść?

- Jasne. Tak naprawdę miałam już wychodzić. Nie chcę Wam przeszkadzać. Do zobaczenia!- powiedziała blondi i wyszła z sali.

- O co jej chodziło?

- Spokojnie Maxi? Wyluzuj trochę. Teraz nawet o przyjaciółki będziesz zazdrosny?

- Ale...

- Spokojnie. Nic mi nie zrobiła. Jest ok.

- Na pewno?

- Mmmmm. Ale wiesz co? Będzie jeszcze lepiej, jeśli pójdziesz do sklepiku na drugim końcu korytarza i kupisz mi żelki.

- Marzysz tylko o tym królowo?

- Spełnią się moje marzenia.

- A więc biegnę-powiedziałem i pobiegłem do sklepiku.

Płacąc za żelki usłyszałem krzyk. Szybko zapłaciłem i popędziłem do sali. Na podłodze leżała Naty.

- Naty! Bardzo Cię boli? Zaraz zawołam lekarzy!

- Nie Maxi- po jej policzku spłynęła łza- chodzi o to, że nie boli. Bo nic nie czuję. Nic!

-----------------------------------------------------------------------

Wszyscy myśleliśmy, że ich historia zakończy się HAPPY ENDEM. Czy na pewno?