Rozdział 7

<Maxi>

Co ty wyrabiasz Maxi? Jak możesz mnie tak zdradzać!

Domyślcie się, kogo to był głos. Gdy ją usłyszałem wstałem i wściekły krzyknąłem na nią:

- Możesz się wreszcie ode mnie odczepić! Mam Ciebie serdecznie dość! Przestań mnie prześladować!

- Ja tylko Ci współczuję Maxi. Ta okropna ofiara nie powinna mieć z Tobą nic wspólnego.

<Naty>

Nagle coś we mnie pękło. Nie dość, że Andrea mnie denerwowała to jeszcze zrobiło mi się żal Maxiego. Musiał znosić ją prawie codziennie. Wstałam i powiedziałam:

-Posłuchaj mnie...

- Nie będę słuchać nikogo! A zwłaszcza Ciebie!

- Nie mam zamiaru Ci prawić kazań. Chodzi mi po prostu o to, że jeśli jakiś chłopak nie jest Tobą zainteresowany to lepiej sobie odpuść.

- O co Ci chodzi? Przecież Maxi mnie kocha!

- Nie! Nie kocham Cię!- krzyknął Maxi.

- Ale czemu? Może zakochałeś się w kimś innym,co?

- Tak! Zakochałem się w kimś innym, więc zostaw mnie w spokoju.

- Ale...

- Nie! Maxi, Andrea błagam Was, przestańcie!- krzyknęłam.

Słuchaj Andrea. Jesteś wspaniałą dziewczyną. Na razie w miłości Ci nie wychodzi, ale na pewno znajdziesz osobę, która Cię pokocha. Zaufaj mi.

I wtedy zrobiła coś czego nie przypuszczałam, że zrobi. Przytuliła mnie i powiedziała:

- Dziękuję Natalia.

***

<Fran>

My w tym czasie czailiśmy się pod drzwiami pokoju Leona. Słyszeliśmy każde słowo. Nic nie wyszło z planu Violi. Kiedy myśleliśmy, że już nawaliliśmy koncertowo nagle drzwi się otworzyły i wyszła zza nich Andrea. Podała Leonowi klucz do jego pokoju i pilota do wieży. Powiedziała:

- Weź to. Będzie ciekawiej.

Usiadła obok nas. My wlepiliśmy w nią oczy jakby była ufoludem. Leon ocknął się pierwszy. Zakluczył drzwi.

<Maxi>

Po wyjściu Andrei zapanowała niezręczna cisza. Zacząłem rozmowę:

- Dzięki Naty.

- Nie ma za co. Taka przyjacielska przysługa.

- Wiesz co? Może zejdziemy na dół i potańczymy. To znaczy... ja i ty.... no wiesz- zaczerwieniłem się jak małe dziecko.

- Jasne- powiedziała Naty, chwytając za klamkę.

- Nie da się otworzyć.

- Czekaj ja spróbuję- dodałem i pociągnąłem za klamkę.

Nic. A może jednak nie? Nagle z wieży stereo zaczęła lecieć wolna muzyka. Naty popatrzyła w ziemię. Dobra. Czas, żeby zachować się jak mężczyzna. Podchodzę.

- Naty?

- Tak?

- Za... za.... zatańczysz ze mną?

- Mmmm.

Tańczyliśmy w wolny rytm muzyki. Rozmawiałem z Naty. I w końcu udało mi się zapytać:

- Słuchaj Nananaty... Chciałem się spytać czy nie poszłabyś ze mną... do kina? Niedługo. Oczywiście, jeśli chcesz.

- No.... dobra. Tak- i ślicznie się do mnie uśmiechnęła.

------------------------------------------------------------------------

Jak widzicie jest nowy. Trochę się natrudziłam, ale dla Was wszystko :*