Rozdział 1

<Naty>

Obudził mnie dźwięk budzika. Spojrzałam na ekran telefonu. Była 8.30. Miałam godzinę do rozpoczęcia się zajęć. Nie chciało mi się wstać, więc jeszcze przez 15 minut leżałam w łóżku. W końcu znudziło mnie to. Umyłam się, ubrałam i zjadłam śniadanie. Wyszłam z domu 10 minut po godzinie dziewiątej. Niestety, szłam tam niechętnie. Wiedziałam, że czeka mnie spotkanie z Ludmiłą. Niby jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami, ale coraz częściej zastanawiałam się czy nie jestem po prostu jej niewolnicą. W końcu dotarłam do Studia. Ludmi już na mnie czekała. I wcale nie wyglądała na zadowoloną.

- Naty! Wreszcie przyszłaś! Miałam już dość czekania na Ciebie. Zresztą potrzebuje wody. Natychmiast!

Bez słowa wyjęłam z torebki wodę. Zawsze byłam przygotowana na kaprysy Ludmiły. Musiałam być z nią, bo inaczej zostałabym sama. Nie miałam tu przyjaciół.

- Dobra nieudacznico. Chodźmy na zajęcia.

- Nie nazywaj mnie tak.

Oj Nata... myślisz, że będe słuchać tego, co masz mi do powiedzenia? No chodź! Szyb...

Jej głos się urwał. Zobaczyła Tomasa. Wiedziałam, że on jej się podoba. Nigdy jednak z nią o tym nie rozmawiałam.

-Cześć Tomi!- krzyknęła Ludmiła z wielkim uśmiechem na twarzy. Jednak on nie zwrócił na nią uwagi. Rozmawiał o czymś z Franceską. Byli dobrymi przyjaciółmi. Znali się długo. Jednak Ludmiła nie uważała ich za przyjaciół.

Była przekonana, że są parą. Dlatego odezwała się do mnie:

- Idź zagadać Franceskę. Ja zajmę się Tomasem.

- Nie zrobię tego. Przecież są tylko przyjaciółmi!- nagle poczułam koszmarną niechęć do polecenia Ludmi.

-Ach tak...- wysyczała- to taką jesteś przyjaciółką. Najpierw się do mnie przyczepiłaś, a później nie chcesz zrobić tego co mówię, tak? Dobrze, w takim razie sama sobie poradzę ofiaro. Nie potrzebuje Ciebie, rozumiesz?

I tak zawsze będe cudowna. Zwłaszcza bez Ciebie.

Dalej już nie słuchałam. Łzy spłynęły na moje policzki.Pobiegłam do domu.

Nikogo nie było, więc przesiedziałam tam resztę dnia. Nie chciałam wrócić do Studia.

Rozdział 2

<Naty>

Obudził mnie dźwięk dzwonka do drzwi. Powoli zeszłam na dół i otworzyłam drzwi. Stała tam Franceska. Zaprosiłam ją do środka. Po chwili ciszy zapytałam:

- Co Cię tu sprowadza?

- Słyszałam Twoją rozmowę z Ludmiłą. Szkoda, że zachowała się wobec Ciebie tak...

Łza spłynęła mi po policzku. Przypomniały mi się słowa Ludmiły:”Dobrze, w takim razie sama sobie poradzę ofiaro. Nie potrzebuje Ciebie, rozumiesz?” Zrobiło mi się koszmarnie smutno.

- Przepraszam Naty. Nie chciałam...

- Nic się nie stało. To nie Twoja wina.

- Ja po prostu...

- Ty po prostu rozmawiałaś Fran. Rozmawiałaś z Tomasem. Ja nie zrobiłam tego co chciała Ludmi.

- Nie chodzi o to. Chciałam Ci coś pokazać.

Po chwili wyciągnęła z kieszeni telefon. Weszła na stronę U-mixu i pokazała mi poewien post:

„Naty jest okropną osobą. Zdradziła dziś mnie i opowiedziała Francesce moją bardzo wstydliwą historię, o której mówiłam tylko jej. Jest beznadziejną przyjaciółką.”

Pod postem roiło się od komentarzy. Nie chciałam ich czytać. Znów zaczęłam płakać. Fran pocieszała mnie przez najbliższą godzinę. Powiedziała, że w szkole będzie z przyjaciółmi mnie wspierać. Była dla mnie bardzo dobra.

***

Następnego dnia gdy tylko pojawiłam się na dziedzińcu przed Studiem otoczyli mnie: Maxi, Viola, Cami, Fran i Leon.

- Możesz na nas liczyć- powiedział Maxi i uśmiechnął się do mnie. Miał taki śliczny uśmiech. Zresztą oczy też. Takie głębokie spojrzenie... Był też przystojny oraz miły. Ej, Naty co ty gadasz? Niemożliwe żeby Ci się podobał. A może?

***

Dzień upłynął mi bardzo szybko. Dobrze się czułam w tym gronie. Zresztą o wiele lepiej niż z Ludmiłą. A właśnie... Ludmi. Teraz włóczy się sama. Jednak chyba się stęskniła za „Naty niewolnicą”, ponieważ dziś po lekcjach zrobiła ogromną awanturę. Oczywiście zaczęła gadać jak dobrze jest jej beze mnie, że lepiej się czuję (ja wiedziałam , że za mną tęskni) i znów zrobiło mi się smutno. Nagle oniemiałam.Wiedziałam, że ktoś mnie obroni. Obstawiałam Cami, Fran,Violę.

Jednak nie! W mojej obronie stanął nie kto inny tylko Maxi. Stanął przede mną i powiedział jej, że nie jest godna rozmowy ze mną. Później objął mnie ramieniem i odeszliśmy. Blondi stała z rozdziawioną buzią i patrzyła na nas z niesamowitym wyrazem twarzy. Chyba pierwszy raz poczułam uczucie, że nic mi się nie może stać. A stało się to właśnie przy Maxim, który cały czas obejmował mnie ramieniem.