Rozdział 19

„Każde głębsze uczucie prowadzi do cierpienia”~Jan Twardowski

Jak to boli. Nigdy jeszcze tak mocno. Czuła się jakby ktoś jednym podmuchem, zdmuchnął jej całe szczęście. A wiecie co było najgorsze? Ona nie potrafiła o nim zapomnieć, przestać go kochać. Nie potrafiła. Nawet po tym jak boleśnie ją zranił.

[...] ołów zdradziecko wystrzelony przebijał go, nie czyniąc mu żadnej krzywdy, [...] odbijał się od jego piersi i trafiał napastnika [...] był nieodporny jedynie na kule litości, wystrzelone przez kogoś, kto kochałby go tak bardzo, iż gotów byłby umrzeć dla niego~Gabriel García Márquez (Jesień patriarchy)

Zobaczyć swoją miłość na seksie z inną osobą, to większy ból niż wbicie Ci noża w serce.

Bo są dwa rodzaje bólu, Oskarku. Cierpienie fizyczne i cierpienie duchowe. Cierpienie fizyczne się znosi. Cierpienie duchowe się wybiera~Éric-EmmanuelSchmitt (Oskar i pani Róża)

Zwłaszcza jeśli ta dziewczyna podawała się za twoje wsparcie. Pomagała. Deklarowała przyjaźń.

LEPIEJ UMRZEĆ, NIŻ ZDRADZAĆ SWOICH PRZYJACIÓŁ~Joanne Kathleen Rowling

Oni obydwoje zniszczyli wszystko. Wszystko.

(…) zdrajców nienawidzę~Juliusz Cezar

Jeszcze nigdy nie czuła się tak słaba, tak bezradna. Leżąc na łóżku, rozmyślała o wczorajszej nocy. Najgorszej nocy jej życia.

Spojrzał na dziewczynę. Uśmiechnęła się do niego. Jednak nie zobaczył tam uśmiechu Natalii. Zresztą czy Naty, miała długie włosy? Na pewno nie. Zaczynało mu coś świtać. Nagle zresztą poczuł jak bardzo boli go głowa. I pomyślał: jeśli to nie Natalia to...?

Nie zdążył sobie odpowiedzieć na to pytanie. Usłyszał jej cichy głos:

- Dlaczego mi to zrobiłeś? Dlaczego?

Odwrócił się gwałtownie. Zobaczył jej zaszklone oczy. Broda jej się trzęsła.

- Ja Cię pokochałam. A ty wszystko zniszczyłeś. Więc nigdy więcej się do mnie nie zbliżaj. Nawet nie próbuj.

- Ale...

- Nie. Wszystko spieprzyłeś. Więc nawet nie podchodź.

Już chciała opuścić pomieszczenie, jednak nie dał za wygraną. Narzucił coś na siebie i wybiegł za nią.

- Natalia, wróc tu! Wracaj, rozumiesz? Potrzebuję Cię!

Zbliżyła się do niego.

- Schyl się. Powiem Ci coś.

Wykonał jej polecenie.

- Nie potrzebujesz mnie. Jak widać, jej potrzebujesz. A właśnie, jeszcze jedno. Pozdrów Camilę- szepnęła i zniknęła z jego pola widzenia.

Rozmawiała z Camilą o wczorajszym wydarzeniu. Ferro była tak szczęśliwa. W końcu, została dziewczyną Federico! Camila z szerokim uśmiechem na ustach gratulowała koleżance. Po chwili jej uśmiech stał się jeszcze szerszy, gdy zobaczyła Natalię wjeżdżającą do szkoły. Nastolatka miała spuchnięte od płaczu oczy. Wory były imponujące, wyglądała jakby nie spała tygodnie, a minęły niecałe dwa dni od tego wydarzenia. Pomyślała, że tym razem spisała się na medal. Hiszpanka podjechała do okna ubrała słuchawki na uszy i zaczęła słuchać muzyki.

- Na co się tak patrzysz?-z zamyślenia wyrwała ją blondynka. Ludmiła odwróciła głowę. Przeprosiła Camilę i podeszła do Naty. Schyliła się na jej wysokość, zdjęła jej słuchawki z uszu i coś jej powiedziała. Szatynka wskazała głową w stronę drzwi. Wszedł nimi Maxi, a razem z nim chłopak Camili. Gdy Maxi ją zobaczył podbiegł do niej i pocałował ją prosto w usta. Jednak Natalia nie oddała mu pocałunku. Odepchnęła go i krzyknęła mu prosto w twarz:

- Czy ty nie rozumiesz co oznacza słowo rozstanie? Naprawdę nie wiesz?

- O!-krzyknął Broduey-nasze gołąbeczki chyba się trochę pokłóciły co?

Natalia spojrzała na niego z wściekłością w oczach. Zagotował się w niej gniew. Tymi kilkoma słowami wkurzył ją tak bardzo. Jednak dobrze wiedziała jak go zgasić.

- Aaaa, ty jeszcze nie wiesz Broduey! No tak! Twoja dziewczyna zapewne zapomniała Ci przekazać, że zdradziła Cię z moim chłopakiem!

Nie zrobiła tego, żeby było mu smutno. Otworzyła mu oczy. Gdyby dowiedział się później, by cierpiał jeszcze bardziej. Tak samo jak ona.

Odwrócił głowę i spytał po cichu:

- Cami, to prawda?

Spojrzała w dół. Jednak on nie dał za wygraną. Przybił ją do ściany.

- Pytam się czy To prawda?

Po jej policzku spłynęła łza.

- Dlaczego? Nie kochasz mnie już?

- Ja...

Jednak on nie zwrócił na jej odpowiedź najmniejszej uwagi. Podszedł do Maxiego i strzelił go w twarz.

- A ty czemu to zrobiłeś, czemu?!

Scenie wszyscy przyglądali się z otwartymi ustami. Nikt nie ważył się drgnąć.

Tylko Maximilliano rozejrzał się cichą nadzieją. Jednak jej już nie było.

Wszystko, co nas spotyka –zdrowie czy cierpienie, dobro czy zło, chleb czy głód, przyjaźń ludzka czy niechęć, dobrobyt czy niedostatek –wszystko to w ręku Boga może działać ku dobremu~Stefan Wyszyński

Zobaczyła strzelisty budynek. Jej parafialny kościół. Zupełnie nie wiedziała jak się tu znalazła. Jednak wjechała. Przy wejściu zamoczyła palce w święconej wodzie. Zrobiła znak krzyża. Podjechała pod sam ołtarz. Zaczęła się modlić.

„Czemu mi to zrobiłeś? No czemu? Nienawidzisz mnie Boże, nienawidzisz? Dlaczego?!”

Po jej policzkach leciały łzy. Do kościoła chodziła co niedzielę, z czystego obowiązku. Jednak podczas tej modlitwy poczuła się dziwnie. Jednak chciała. Chciała powiedzieć Jemu, co myśli o tej sytuacji. Co myśli o samym Bogu. Nagle poczuła, że ktoś dotyka jej ramię. Odwróciła głowę. Stał tam chłopak mniej więcej w jej wieku.

- Pomóc Ci w czymś?

- Jeśli masz ochotę razem ze mną zwalić wszystko na Boga, proszę bardzo.

- Uważasz, że Cię zostawił?

- Odszedł. Nie ma go! Ale czemu akurat ja?

- Przeczytaj to-podał jej do ręki kartkę papieru.

Prawdziwy sen

Po ciężkiej harówce dnia codziennego

usiadł pod drzewem człowiek zmęczony

chciał bowiem sobie odpocząć chwilę

nie wiedząc kiedy zasnął znużony

Wtedy Bóg zesłał mu sen prawdziwy

jak kadry z filmu pełnych wydarzeń

co snem nie były tylko przeszłością

migały scenami życiowych zdarzeń

Szedł człowiek brzegiem po piasku plaży

ślady podwójne znaczyły mu drogę

a w tej wędrówce nie był samotny

szedł bowiem razem ze Swoim Bogiem

Kiedy kres drogi dobiegał końca

odwrócił się człowiek wielce zdziwiony

to co zobaczył było tak dziwne

że stanął biedak tym zaskoczony

Bowiem na piasku były odcinki

gdzie pojedyncze ślady zostały

mocne głębokie pięknie odbite

ale do niego nie należały

I poczuł człowiek że te odcinki

były w okresie życiowej burzy

gdy cierpiał albo ze szczęścia szalał

kiedy był małym czy też już dużym

I rzecze człowiek do Pana Boga

-Cóż Ojcze drogi pojąć nie mogę

wszak obiecałeś że pójdziesz ze mną

jeżeli wybiorę właściwą drogę

A tu te ślady stóp pojedyncze

nic nie rozumiem gdzie wtedy byłem

przecież to Twoje widać wyraźnie

czy ja się po drodze gdzieś zagubiłem

I czy mnie wtedy nie zostawiłeś

samemu sobie gdy tak cierpiałem

ja człowiek słaby nie mogłem wiele

jakże ja Ciebie potrzebowałem -

Ojciec mu na to - kocham Cię Synu

i nigdy Ciebie nie opuściłem

ślad pojedynczy to gdy cierpiałeś

bo ja Cię wtedy na rękach nosiłem .

Gdy skończyła, zapytała:

- Myślisz, że jest bliżej niż myślę? Jak to? Przecież to nie ma sensu!

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Czy gdyby Bóg był blisko, by na to pozwolił?

- Nawet nie wiem na co, więc nie mogę nic powiedzieć.

- Zdradził mnie. Z moją eksprzyjaciółką!

- Bóg Cię zdradził?-zapytał z głupim uśmiechem na ustach.

- Nie jest mi do śmiechu-warknęła, z łzami na policzkach.

- Najwidoczniej ten chłopak nie był Ci pisany-rzekł obojętnie-najwyraźniej Bóg chce, byś miałaś kogoś innego. Zresztą, mylisz się.

- Ale ja go nadal kocham! Ja nie potrafię o nim zapomnieć! A to wszystko Jego wina! Jezus to zniszczył!

- Najwidoczniej nie rozumiesz wiersza. Bóg to rozumie lepiej niż inni. On Cię niesie. To inni tego nie rozumieją. Ale On jak najbardziej-powiedział, po czym zachichotał.

- Co Cię tak śmieszy?

- Jak się denerwujesz jesteś urocza. Zresztą widać, że zrozumiałaś od razu o co chodzi, tylko nie chcesz przyznać mi racji.

- Wcale nie! To ty nie masz racji!

Spojrzał na nią sarkastycznym wzrokiem.

- Zachowujesz się jak małe dziecko. Naprawdę!

- Może i tak-schyliła głowę i pociągnęła nosem.

- Ej, nie chciałem Cię urazić. Przepraszam...

- Nic nie szkodzi. Ale w zamian za to zrób coś dla mnie.

- Co takiego?

- Odprowadź mnie do domu-powiedziała, a po chwili dodała szeptem-proszę.

Zostali przyjaciółmi. On pomógł Natalii wybaczyć Maxiemu wszyscy żyli długo i szczęśliwie. Mieli... STOP!

Nie było tak. O nie. Było zupełnie, zupełnie inaczej. To znaczy Cristian i Naty zostali przyjaciółmi. Ale nie wybaczyła Maxiemu. Wybaczyła Bogu, a w sumie to po prostu go zrozumiała. Tak. A Maxi? Pewnie zastanawiacie się co działo się u chłopaka? Zaraz wszystkiego się dowiecie.

„To już dzisiaj. Dzisiaj ma się odbyć bal”, pomyślał Maxi, po czym spojrzał na siebie w lustrze. Wszystko na miejscu. Mógł wyjść z domu.

Bal w Studiu był wybłagany przez wszystkich. Wszyscy tak na niego czekali.

Szedł sam. A Natalia? Bał się, że z kimś przyjdzie. Strasznie się bał. Wyobrażał ją sobie z jakimś przystojniakiem - gentlemenem, którego całuje na balu.

„Nie Maxi, wyrzuć to dziś z głowy. To zamknięty, niestety tak piękny rozdział”. Potrząsnął głową, po czym wyszedł z domu.

Na sali było tłoczno. Dziewczyna jednak zobaczyła swoje marzenie w tłumie. Camila wpatrywała się w Maxiego jak w ósmy cud świata. Jednak po chwili wstała i skierowała się w jego stronę.

- Maxi-zawołała-musimy porozmawiać!

- Odwalisz się ode mnie czy nie?-spytał. Po tym wydarzeniu nie chciał jej znać.

- To jest serio ważne i...-zaczęła mówić, jednak spostrzegła, że jej nie słucha. Wpatrywał się w wejście. Sama spojrzała w tamtą stronę. Oczywiście była tam Natalia.

„A kto inny?”-pomyślała.

Łzy w oczach Maximilliano pokazały jej jednak coś. A raczej, kogoś. Z Naty przyszedł chłopak. Ale nie jakiś byle jaki. Był przystojny, wysoki. I wpatrywał się w Natalię wzrokiem typu:

„Zawsze będę Cię kochać”.

Podszedł do DJa, zabrał mu mikrofon i powiedział:

- Naty, jesteś świetną przyjaciółką. Przyjaciele na zawsze?

- Na zawsze-odparła zdumiona.

Pomógł jej wstać. Zaczęli tańczyć w miarę możliwości Natalii. Cristian uśmiechnął się do niej. Jednak ona zobaczyła tylko jego. Mignął jej i już nie było go w sali.

---------------------------------------------------------------------------------

Kolejny. Jest w miarę, ale mogłoby być lepiej. Kocham i pozdrawiam. Pa ♥

Rozdział 18

Nie wiedziała czemu tak się działo. Była z nim bardzo szczęśliwa. Kochała go jak żadnego chłopaka na świecie. Nie, na pewno by jej nie skrzywdził. To znaczy fizycznie nie. Czemu znowu o bólu psychicznym? Myśl, że jest z nią, bo lituje się nad jej losem, była nie do wytrzymania. Czasami budziła się w nocy ze łzami w oczach i zalana potem. Nie czuła się dobrze. Gdyby straciła Maxiego, straciłaby coś co było jej teraz bardzo potrzebne. Bliskość i opiekuńczość drugiej osoby.

-Czyli zostaniesz?- zapytał chłopak gdy delikatnie się od siebie oderwali- zostaniesz?

- Oczywiście, że tak. Mam wyjście? Strasznie leje. Czekaj napiszę do mamy, że zostaję na noc u Camili.

- Czemu...?

- Szczerze wątpię, żeby moja mama zgodziła się, abym nocowała u chłopaka. Zwłaszcza w takim stanie.

- Jasne- powiedział, kładąc się obok niej-Natalia?

- Słucham?

- Pamiętaj, że jesteś moim słońcem. Jak Cię stracę, to umrę, bo bez słońca nie da się żyć. Jesteś strasznie wyjątkowa. Nie zapominaj o tym, ok?

- Ok- powiedziała. Po czym wtuliła się w niego i po kilku minutach zasnęła.

O czym teraz rozmawiamy? Aaaa, tak, przypomniało mi się. Niezdecydowanie. Uczucie częste, nawet bardzo. Mierzyła się z nim. Po prostu nie umiała nazwać swoich uczuć. Podobał jej się bardzo, jednak bała się, że będzie tak jak w gimnazjum. Gdy była w trzeciej klasie, znalazła sobie chłopaka. Przystojny, inteligentny, z poczuciem humoru. A więc, co było z nim nie tak? To, że ją zdradził. Poprzez ich związek chciał zbliżyć się do jej kuzynki. W tamtym momencie poczuła się, jakby ktoś wbił jej nóż w serce. Zakochała się w nim. A on ją tak skrzywdził.

Później wszystko się zaczęło. Stała się wredna. Nieprzewidywalna. Złośliwa. Uważała się za królową świata. A wszystko przez jednego chłopaka w trzeciej klasie gimnazjum.

Następnie dostała się do Studia. Miała talent, nie ma wątpliwości. Poprawiała sobie humor znęcając się nad przyjaciółką. Jednak później to się zmieniło. Jej „przyjaciółka” zakochała się i znalazła chłopaka. I jeszcze ten wypadek...

Przeprosiła ją, a pomógł jej w tym właśnie Federico.

Nie odmówiła mu spotkania, ale bała się z nim spotkać i to było głupie z jej strony.

Wracała ze szpitala. Biegła nie patrząc przed siebie. Nagle wpadła na kogoś.

- Przepraszam-powiedział chłopak-nic Ci nie jest?

- Nie, wszystko ok.

- Nie idziesz do Studia?

- Muszę wrócić jeszcze do domu.

- Rozumiem. A tak w ogóle co u Ciebie słychać?

- Oj, długo by opowiadać.

- To może się spotkamy,co? Pasuje Ci piątek wieczór? Może być u mnie?-wypytywał.

- Ja... jasne, niech będzie. O której?

- Pasuje Ci 19:00?

- Taa...czemu nie?

- To świetnie-uśmiechnął się-do zobaczenia w piątek-powiedział jej na ucho, po czym pocałował w policzek i odszedł.

Jak widać, nie mogła już odwołać spotkania. Klamka zapadła.

- Fran, ale nad czym ty się jeszcze zastanawiasz? Nie chcesz się spotkać z Marco?

- Oczywiście, że chcę. Tylko, że nie mogę, bo...

- I znowu Violetta! Co ona ma z tym wspólnego?-zapytała Ruda kręcac głową w geście bezsilności-przecież tu nie chodzi o nią tylko o Ciebie!

- Wiem, ale... się o nią martwię. Jej tata...

- Tak! Jej tata jest chory. Tak, ma nowotwór! I tak, ona źle się z tym czuje! Ale to nie znaczy, że ty musisz też przeżywać żałobę. Jest Twoją przyjaciółką, ale masz swoje życie!

- Jestem zła, bo znowu masz rację.

- Oczywiście, że mam! Przyjaźnimy się! Zawsze Ci doradzę. A więc Francesco, w tej chwili wstawaj, bo wybieramy ciuchy na randkę!

Ktoś szturchnął go w ramię. Popatrzył nieprzytomnie w tamtą stronę. Natalia. Płakała.

- Maxi, on tu jest.

- Ale kto? Naty?

Szloch.

- Natalia?

- Samo patrzenie na niego tak boli. Tak przypomina.

O nic nie pytał, bo po prostu nie musiał. On wiedział, o kogo chodzi. Poderwał się do góry, włożył buty na nogi i wybiegł z domu. Była zima, więc na podwórku było strasznie zimno. I ciemno. Zresztą, co się dziwić, było około 2 w nocy.

- Cholera-przeklnął-nigdy go nie znajdę.

Jednak nagle usłyszał śmiech. Odwrócił gwałtownie głowę. Zobaczył tam wysokiego chłopaka, z szyderczym uśmiechem na twarzy.

- O! Przyszedłeś bronić swojej dziewczyny. To wręcz przesłodkie.

- Czy ty wiesz co zrobiłeś?-powiedział i przybił go do ściany- wiesz?!

- Zniszczyłem ją. Proste.

- Nie, ty jej nie zniszczysz-wysyczał-nie na mojej zmianie.

- Jakoś mnie nie przekonujesz. Zwłaszcza, że jesteś niższy ode mnie i wyglądasz przekomicznie, gdy masz taki spieprzony humor. No i zimno Ci jak diabli, bo się cały trzęsiesz. Słuchaj. Zabawy o tej porze nie mają sensu. Wracaj do swojej Natalci, a my spotkajmy się jutro.

- Jesteś pewien?-zapytała go i wiążąc mu chustkę na szyi.

- Nigdy nie byłem bardziej-odparł.

A więc, ruszył przed siebie. Po dziesięciu minutach był w umówionym miejscu. Wszedł. Od razu zobaczył go przy stoliku. Podszedł, odsunął krzesło i usiadł.

- Mam chwilę-powiedział Maxi.

- Jasne-odparł chłopak. Po chwili podszedł barman z piwem.

- Nie, dzięki-powiedział, odsuwając kufel z piwem.

- No co ty? Rozluźnisz się trochę.

- Nie, serio, spotykam się z Naty.

- Jedno piwo. Jedno.

- Niech Ci będzie. Jedno.

Jedno, drugie, piąte, dziesiąte... na jednym się nie skończyło. Nagle ją zobaczył. Loki, śliczne równe, białe zęby, idealne usta. Natalia? A może to tylko przywidzenia. Jednak ona wpiła się w jego usta. A później jedyne co zapamiętał. Łóżko...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

O Jezu! Patrzcie, kto wrócił? To ja? hahahhhaha

A nie... to serio ja!

W sumie to wreszcie mam mało zadawane, szkoła się kończy, wyniki testów są... AHHH

Wreszcie spokój. Mogę sobie pisać, ile chcę. 

Co uważacie o tym rozdziale?

Spokojnie w następnym będzie źle, wiem, że tego chcecie.

Buahahahahaahahahahha!

Ale ja zła.

Kocham i pozdrawiam ♥ 

W.