Rozdział 18

Nie wiedziała czemu tak się działo. Była z nim bardzo szczęśliwa. Kochała go jak żadnego chłopaka na świecie. Nie, na pewno by jej nie skrzywdził. To znaczy fizycznie nie. Czemu znowu o bólu psychicznym? Myśl, że jest z nią, bo lituje się nad jej losem, była nie do wytrzymania. Czasami budziła się w nocy ze łzami w oczach i zalana potem. Nie czuła się dobrze. Gdyby straciła Maxiego, straciłaby coś co było jej teraz bardzo potrzebne. Bliskość i opiekuńczość drugiej osoby.

-Czyli zostaniesz?- zapytał chłopak gdy delikatnie się od siebie oderwali- zostaniesz?

- Oczywiście, że tak. Mam wyjście? Strasznie leje. Czekaj napiszę do mamy, że zostaję na noc u Camili.

- Czemu...?

- Szczerze wątpię, żeby moja mama zgodziła się, abym nocowała u chłopaka. Zwłaszcza w takim stanie.

- Jasne- powiedział, kładąc się obok niej-Natalia?

- Słucham?

- Pamiętaj, że jesteś moim słońcem. Jak Cię stracę, to umrę, bo bez słońca nie da się żyć. Jesteś strasznie wyjątkowa. Nie zapominaj o tym, ok?

- Ok- powiedziała. Po czym wtuliła się w niego i po kilku minutach zasnęła.

O czym teraz rozmawiamy? Aaaa, tak, przypomniało mi się. Niezdecydowanie. Uczucie częste, nawet bardzo. Mierzyła się z nim. Po prostu nie umiała nazwać swoich uczuć. Podobał jej się bardzo, jednak bała się, że będzie tak jak w gimnazjum. Gdy była w trzeciej klasie, znalazła sobie chłopaka. Przystojny, inteligentny, z poczuciem humoru. A więc, co było z nim nie tak? To, że ją zdradził. Poprzez ich związek chciał zbliżyć się do jej kuzynki. W tamtym momencie poczuła się, jakby ktoś wbił jej nóż w serce. Zakochała się w nim. A on ją tak skrzywdził.

Później wszystko się zaczęło. Stała się wredna. Nieprzewidywalna. Złośliwa. Uważała się za królową świata. A wszystko przez jednego chłopaka w trzeciej klasie gimnazjum.

Następnie dostała się do Studia. Miała talent, nie ma wątpliwości. Poprawiała sobie humor znęcając się nad przyjaciółką. Jednak później to się zmieniło. Jej „przyjaciółka” zakochała się i znalazła chłopaka. I jeszcze ten wypadek...

Przeprosiła ją, a pomógł jej w tym właśnie Federico.

Nie odmówiła mu spotkania, ale bała się z nim spotkać i to było głupie z jej strony.

Wracała ze szpitala. Biegła nie patrząc przed siebie. Nagle wpadła na kogoś.

- Przepraszam-powiedział chłopak-nic Ci nie jest?

- Nie, wszystko ok.

- Nie idziesz do Studia?

- Muszę wrócić jeszcze do domu.

- Rozumiem. A tak w ogóle co u Ciebie słychać?

- Oj, długo by opowiadać.

- To może się spotkamy,co? Pasuje Ci piątek wieczór? Może być u mnie?-wypytywał.

- Ja... jasne, niech będzie. O której?

- Pasuje Ci 19:00?

- Taa...czemu nie?

- To świetnie-uśmiechnął się-do zobaczenia w piątek-powiedział jej na ucho, po czym pocałował w policzek i odszedł.

Jak widać, nie mogła już odwołać spotkania. Klamka zapadła.

- Fran, ale nad czym ty się jeszcze zastanawiasz? Nie chcesz się spotkać z Marco?

- Oczywiście, że chcę. Tylko, że nie mogę, bo...

- I znowu Violetta! Co ona ma z tym wspólnego?-zapytała Ruda kręcac głową w geście bezsilności-przecież tu nie chodzi o nią tylko o Ciebie!

- Wiem, ale... się o nią martwię. Jej tata...

- Tak! Jej tata jest chory. Tak, ma nowotwór! I tak, ona źle się z tym czuje! Ale to nie znaczy, że ty musisz też przeżywać żałobę. Jest Twoją przyjaciółką, ale masz swoje życie!

- Jestem zła, bo znowu masz rację.

- Oczywiście, że mam! Przyjaźnimy się! Zawsze Ci doradzę. A więc Francesco, w tej chwili wstawaj, bo wybieramy ciuchy na randkę!

Ktoś szturchnął go w ramię. Popatrzył nieprzytomnie w tamtą stronę. Natalia. Płakała.

- Maxi, on tu jest.

- Ale kto? Naty?

Szloch.

- Natalia?

- Samo patrzenie na niego tak boli. Tak przypomina.

O nic nie pytał, bo po prostu nie musiał. On wiedział, o kogo chodzi. Poderwał się do góry, włożył buty na nogi i wybiegł z domu. Była zima, więc na podwórku było strasznie zimno. I ciemno. Zresztą, co się dziwić, było około 2 w nocy.

- Cholera-przeklnął-nigdy go nie znajdę.

Jednak nagle usłyszał śmiech. Odwrócił gwałtownie głowę. Zobaczył tam wysokiego chłopaka, z szyderczym uśmiechem na twarzy.

- O! Przyszedłeś bronić swojej dziewczyny. To wręcz przesłodkie.

- Czy ty wiesz co zrobiłeś?-powiedział i przybił go do ściany- wiesz?!

- Zniszczyłem ją. Proste.

- Nie, ty jej nie zniszczysz-wysyczał-nie na mojej zmianie.

- Jakoś mnie nie przekonujesz. Zwłaszcza, że jesteś niższy ode mnie i wyglądasz przekomicznie, gdy masz taki spieprzony humor. No i zimno Ci jak diabli, bo się cały trzęsiesz. Słuchaj. Zabawy o tej porze nie mają sensu. Wracaj do swojej Natalci, a my spotkajmy się jutro.

- Jesteś pewien?-zapytała go i wiążąc mu chustkę na szyi.

- Nigdy nie byłem bardziej-odparł.

A więc, ruszył przed siebie. Po dziesięciu minutach był w umówionym miejscu. Wszedł. Od razu zobaczył go przy stoliku. Podszedł, odsunął krzesło i usiadł.

- Mam chwilę-powiedział Maxi.

- Jasne-odparł chłopak. Po chwili podszedł barman z piwem.

- Nie, dzięki-powiedział, odsuwając kufel z piwem.

- No co ty? Rozluźnisz się trochę.

- Nie, serio, spotykam się z Naty.

- Jedno piwo. Jedno.

- Niech Ci będzie. Jedno.

Jedno, drugie, piąte, dziesiąte... na jednym się nie skończyło. Nagle ją zobaczył. Loki, śliczne równe, białe zęby, idealne usta. Natalia? A może to tylko przywidzenia. Jednak ona wpiła się w jego usta. A później jedyne co zapamiętał. Łóżko...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

O Jezu! Patrzcie, kto wrócił? To ja? hahahhhaha

A nie... to serio ja!

W sumie to wreszcie mam mało zadawane, szkoła się kończy, wyniki testów są... AHHH

Wreszcie spokój. Mogę sobie pisać, ile chcę. 

Co uważacie o tym rozdziale?

Spokojnie w następnym będzie źle, wiem, że tego chcecie.

Buahahahahaahahahahha!

Ale ja zła.

Kocham i pozdrawiam ♥ 

W.